Wickers

Even een verhaaltje over “wicksers en andere mensen.
Als je al een tijdje meeloopt in Afrika dan krijg je net als de Afrikanen zelf een soort instinct voor wie het goed met je voor heeft en wie er op uit is om aan je te verdienen. Tenslotte is iedere blanke een miljonair in hun ogen. De prijzen zijn zowel officieel als onofficieel voor een blanke toerist veel hoger dan voor residents. Zo hanteren de hotels en de nationale safariparken een hotelprijs die 3x zo hoog is voor buitenlanders en de parken zelfs een 20x hogere prijs voor verblijf of entree. Het fraaiste daarbij is dat ze hun eigen muntsoort niet vertrouwen en alle prijzen in Amerikaanse dollars aangeven. En het liefst ook in dollars betaald worden.
Wat in het groot gebeurt geschiedt ook in het klein. Zo lopen er nogal wat opdringerige types rond die hun waar of kwaliteiten te hoog inschatten en ver boven marktprijs aanbieden of gewoon van je willen profiteren. Het kost iedere reis naar Afrika dan ook wat moeite om de nieuwkomers te overtuigen van het niet geheel te vertrouwen karakter van deze lui.
In Mali noem ik ze mosquitoos maar in de Engelstalige landen spreek ik liever van “wicksers”.
Soms zie je al gelijk dat je “betoept”gaat worden en soms is dat wat minder zichtbaar. Vooral in het Massai gebied zitten veel “profiteurs; het lijkt zelfs een tot kunst verheven bezigheid daar. “Wicksers” is dan ook een van de meest gebruikte clichés geworden tijdens deze reis.
Ik gebruik het woord vooral om de jongelui in onze groep te waarschuwen.
Aan de andere kant kun je de Afrikanen ook wel weer begrijpen, ze denken nu eenmaal dat er bij ons wat te halen is.
Een toenemende irritatie zijn de steeds toenemende prijzen voor dezelfde levering of arbeid. Zo vraagt de zandleverancier een hoge blanke prijs en na het bestellen bij een collega, zakt die prijs tot een aanvaardbaar niveau. Maar na 2 dagen voeren ze de transportkosten beiden weer met 15 euro op per vracht want opeens moet de zand van verder komen. Hetzelfde gebeurt door de mensen die het eten verzorgen voor onze Keniaanse werkers. De prijs voor de etenswaar is met 50% gestegen en de kosten voor de koks bedragen inmiddels die van een dik betaalde ambtenaar en dus veel meer dan onze metselaars per uur krijgen.
De kok in onze villa die ik wat korter houd vraagt elke dag meer voor slechtere boodschappen en voor zijn taxi naar huis. Gisteren ben ik hem in een bar tegengekomen waar ik vermoed dat hij zijn verdriet verdrinkt. De prijs voor taxivervoer wisselt ook met het uur.
Al dit soort mensen die je dan ook al wat beter kent valt nu onder de noemer “wickser”.
Het meest gehaaid zijn de Pakistanen die de hele middenstand beheersen. Van hen huren we onze villa’s en zij bieden je een korting aan op een krat bier of de entree van een safaripark en vragen aan de andere kant belachelijke toeslagen voor gebruik van het gas of en extra toeslag op de door hen aangeboden auto omdat die opeens veel meer benzine gebruikt. Het ergste wat ik meegemaakt heb is de ramen en deuren leverancier die opeens 300% duurder is geworden ten opzichte van wat we afgesproken hadden en ook volgens de prijsopgaven van andere leveranciers voor dezelfde kwaliteit en maten.
Kortom ze blijven het proberen een slaatje uit ons te slaan. Als dat mensen zijn die je dagelijks tegenkomt of vrienden zijn van mensen waar je dagelijks mee omgaat dan gaat dat irriteren. Ik maak er op mijn beurt een sport van om ze laten voelen dat ik ze doorheb en me meer Keniaan voel dan zij zelf. Bij leveranciers zoek ik gewoon een andere zoals ik nu met de ramenleverancier ga doen.
Deugen ze dan allemaal niet? Integendeel.
Onze werkers op de bouwplaats en in de school zijn allemaal te goeder trouw en werken hard volgens Europese standaard. Mijn chauffeur is een goudeerlijke man, en die rijdt me voor 20 euro een hele dag rond waarvan meer dan 3/4 op gaat aan benzine. Ik neem daarom ook maar voor lief dat ik bij hem de keuze heb tussen stoflongen bij geopende ramen of een koolmonoxide vergiftiging bij gesloten ramen vanwege een gammele auto met kapotte knalpijp en bodemplaat. Daarnaast rijdt hij zo langzaam als een pastoor, een bezigheid die hij in het weekend dan ook daadwerkelijk uitoefent.
We zijn bij hem uitgenodigd voor een mis en dat was een happening met daarna zoete aardappel met een rare paars/witte wortelsoort eten bij hem thuis.
Een projectleidster van een weeskinderenopvang heeft me 2 acres grond aangeboden om een huis op te bouwen. Dat is een Afrikaanse manier om te zeggen dat ze je langer ter plekke willen houden. Of ze zeggen dat je de Keniaanse nationaliteit moet aanvragen. Is very easy zeggen ze er dan bij.
Terwijl ik dit schrijf zingt er een gezelschap bestaande uit allerlei projectleiders en de bazin van de gemeentelijke sociale dienst van Nyeri voor ons, zo maar spontaan op onze veranda.
Kortom we hebben een geweldige tijd

Morgen gaan Pieter en ik inderdaad kijken voor een stuk grond maar dan voor een grotere plantage of boerderij. Dus wie weet, ik zal het nog maar even niet aan Maria vertellen maar misschien komt mijn droom van “once I had a farm in Africa” nu wel erg dichtbij.
Groetjes,
Guus