Stukje bij beetje

Het blijft moeilijk; het uploaden van foto’s. Ik zal ze dus helaas nog even schuldig moeten blijven. Tot die tijd hoop ik dat jullie je een beeld te kunnen vormen met de verhalen! Namens de groep wil ik jullie overigens bedanken voor de reacties! We houden ze bij en iedereen van de groep vind het leuk om de reacties te horen en te lezen.

Vandaag stond weer in het teken van de arbeid. Het team werd verdeeld en de productie in gang gezet. Om klokslag 8.30u was het tijd voor het ontbijt; om 9.00u zouden Rachel, Guus en ik vertrekken naar Nyeri om te gaan winkelen. Voor het weeshuis waren o.a. cement en stenen nodig. Voor mij was het weer de eerste keer in Nyeri zelf sinds 2009. En wonder boven wonder, rond 9.00u werd koers gezet richting Nyeri. Eerst werd Maria nog afgezet op de school waarna Rachel, Guus en ik doorreden.

Voordat de aankopen begonnen werd eerst de tweede secretaresse, Rose, opgehaald. Met haar werd het plaatje compleet: twee muzungu’s (blanken), twee leuke zwarte dames en de chauffeur Francis. Ergens een beetje living the good life!

Nyeri is een plaats (of eigenlijk stad) die vol bedrijvigheid is. Qua beeldvorming is aan het volgende te denken: biinenstad van Maastricht op een erg drukke dag, overal staat het vol met voornamelijk busjes (matatu’s) vol deuken, overal lopen mensen (gekleed in zowel zeer nette kleding als in een oude ‘sjtub-jas’. De wegen die geasfalteerd zijn, zijn meestal slecht en de gebouwen zijn compleet geverfd in de bedrijfskleuren. Chaos ten top maar wel erg leuk!

Ik zou de winkels kunnen beschrijven waar wij spullen gekocht hebben maar dat wordt saai. Opmerkelijk is wel het volgende: voor een kapot boormachine waren we op zoek naar koolborstels (nodig voor de werking voor de niet-technici). Nu kent Nyeri verschillende Pakistanen die veel hebben. We komen bij een winkel waar spiegels en glas verkocht worden. We laten aan de Pakistaan de verbrande koolborstel zien en de beste man begint te rommelen achter zijn buro-tje. De beste man is een oude mannetje van dik in de 70, lange witte baard en je wilt hem liever niet zien lachen. En voila, na even zoeken worden de gewenste koolborstels gevonden. Ik kan jullie 1 ding vertellen; je loopt met een glimlach naar buiten. In Afrika is echt alles mogelijk!

Na de aankopen zijn we terug gegaan naar de school waar de rest druk aan het werk was met tegel zetten en voegen. Zodra Guus, Rachel, Rose en ik door de gang liepen werden we welkom geheten door luid gezang met Maria voorop. De dames amuseerden zich! Na Frans zijn mondkapjes te hebben gegeven (voor het opruwen van de muren d.m.v. een flex zodat de lijm goed hecht) werd vervolgens koers gezet naar ‘The Habets Mansion’ (blijft een goede naam voor dit huis).

Toen iedereen voor de lunch weer terug kwam waren de stemmingen verschillend; de vrouwen waren opgewekt en moe. Jan zei letterlijk: ‘’ik ben kapot’’ en bewoog zich ook zo. Met deze uitspraak bleek maar weer dat Jan graag grappen verteld; na een paar boterhammen had hij weer het hardste woord (letterlijk). En ja, als zelfs Guus met tranen in de ogen zit weet je dat het goed zit!

Na de lunch ging Guus weer verder met de dames om zaken te regelen en ging de rest van de ploeg weer naar school. Ikzelf bleef achter in het huis om verder te gaan met de verlichting buiten en om een oogje in de gaten te houden bij de Keniaanse elektriciens. Zij hebben twee nieuwe heaters geïnstalleerd en de loodgieter heeft getracht de lekken te dichten. Heaters lukte, de lekkage minder.

De middag is verliep verder rustig, ik heb vanavond geen bijzonderen verhalen gehoord. Alhoewel, Annet was met Maria en Rachel boodschappen gaan doen. Ze kwam voor de eerste keer op de markt in Nyeri. Zelden heb ik iemand zo enthousiast gezien! Afrika doet iets met je en dat heeft Annet zeer zeker gemerkt. Sjiek!

Het avondeten werd eveneens verzorgd door Annet (ondersteund door Maria en Gerda): paprikasoep, aardappelen met vlees en erwten en als toetje wederom vers fruit. Nu moet ik bekennen dat ik een slechte eter ben. Heel slecht zelfs…. De paprikasoep heb ik geprobeerd maar was niet mijn ding. Gelukkig heb ik hier 4 mamma’s die op mij letten dus Mia heeft mij geholpen en het opgegeten. Bij het hoofdgerecht heb ik het iets beter gedaan, zelfs de erwten gingen er in! Aangezien ik naast Rachel zat, van te voren had gezien dat het toetje o.a. uit watermeloen bestond en Rachel ontzettend verbaasd was over hoe slecht ik at, had ik een weddenschap met haar afgesloten. Ik ging proberen fruit te eten. Jammer voor dat ik watermeloen heerlijk vind! Kort gezegd: ik heb dik gewoon met de watermeloen, de sinasappel en zelfs de mango die zij mij dwong op te eten. Jaja, dwong…. Afrikaanse dames zijn pittig ;-)!

De groep had vandaag een groot geluk; het warme water was teruggekeerd met de nieuwe heaters. Althans gedeeltelijk. Het water was warm maar Gerda merkte op dat ze een tinteling voelde als ze de kraan aanraakte. Guus en ik hadden het gecheckt maar konden niets ontdekken. Tot ook ik onder de douche ging staan; het was meer dan een tinteling. Resultaat: iedereen bij Guus en Maria onder de douche, daar is en het water warm en geen tinteling. Hoezo geen aardpin en geen aardlekschakelaar. Owja, it’s Africa.

De dames zitten gezellig te kaarten, Guus, Frans en Jan praten over de projecten en heb ik eerst nog een tijd met Rachel gesproken (aangezien ik een van de weinige ben die een Engels gesprek met haar kan hebben). Rachel is rond 21.30u in bed gaan liggen (ik kan misschien een aanbod aannemen: op mijn weltrusten aan haar gisteren reageerde ze met: ‘’your welcome’’??) en ik probeer het thuisfront up-to-date te houden.

Nogmaals, ik zal proberen zo snel mogelijk enkele foto’s te uploaden. Wederom beloof ik niets! De titel zegt: stukje bij beetje valt alles op zijn plek. Ook de douche! Jambo!