Druk, druk, druk, of polle. polle, polle,
Door: Maria
Blijf op de hoogte en volg Stichting
20 September 2015 | Kenia, Nairobi
Als titel zou ik ook kunnen schrijven: Daar staan we dan met onze koffers!
Benieuwd waarom ik dit schrijf? Ga er maar eens goed voor zitten en lees.
Donderdag avond hadden we bij een kampvuur buiten het laatste avondmaal. Heel gezellig, want we realiseerden ons dat dit de laatste avond was.
Vrijdag vertrekt Guus voor het ontbijt naar Esthers place om de douche deuren in te hangen, nog een wc te maken en de laatste dingen te controleren. Jef zou mee gaan, maar Guus heeft hier niet meer bij stil gestaan en is alleen vertrokken.
Hij komt boos terug. Ze hebben alweer!!! een verkeerd stuk muur betegeld, ondanks dat het verschillende keren goed is uitgelegd, zelfs zo goed dat Jef het nog verstond! en nu zijn er alweer te weinig tegels om af te maken wat de bedoeling is!
Zou je dan niet kwaad worden?!
(probleem is inmiddels met wat improviseren opgelost door Guus)
Tijdens het ontbijt komen Mrs en Mr Thuku nog afscheid nemen. Ze hebben kadootjes voor ons. Ik ga er maar bij zitten. Je kunt ze niet zomaar wegsturen. Uiteraard neemt dit weer tijd in beslag. Mr Thuku heeft een overzicht bij zich wat de schilder werkzaamheden gaan kosten. Hij gaat zelf de verf halen en een schilder laten komen. Zolang wij maar betalen! Ook krijgt hij nog een paar computers. Mrs Thuku verteld dat de jongens zo trots zijn op hun voetbalkleding. Nu hebben ze , elke keer bij een competitie, dezelfde sportkleding, en is de tegenpartij jaloers!
Na nog wat foto,s gemaakt te hebben, vertrekken ze weer. Iedereen krijgt hun hartelijke groeten! Dan vertrekken ook Annemie en Peter.
Ook dit is weer even moeilijk. We hebben een goede tijd samen gehad, en er is veel werk verzet. We hebben het gezellig samen gehad. Er is geen woord tussen ons gevallen, al denken de Afrikanen dit wel. Ze denken dat, als we een beetje hard praten, we dan ruzie hebben! Maar iedereen die mij, en mijn familie kent, weet dat we altijd hard praten
( mogen we niet meer doen, he Annemiek).
Hierna komt er een bus van de lagere school om de computers te halen. Mr Stephen komt ook nog om de laatste rolstoel op te halen. Ook hier ben ik weer een uurtje zoet mee, terwijl ik nog genoeg te doen heb. Alle materiaal moet opgeruimd worden en de kleding uitzoeken die in JRH achterblijven. De kleren van Guus blijven hier voor een volgende keer.
Maar goed, Afrikanen hebben de tijd. Stephen ziet weer van alles. We geven hem ook nog enkele computers mee. De bolderwagen vindt hij een fantastische uitvinding, maar ik zeg dat we deze zelf nodig hebben om zware dingen te vervoeren.
Ook vindt hij een eigen auto prachtig. Ik zeg hem dat mijn auto al 20 jaar oud is, en Guus ook in een tweedehands van 10 jaar oud rijdt.
Hij vraagt hoe lang we nog moeten werken. Hij gaat met pensioen als hij 55 jaar is en Mr Thuku gaat op zijn 60e met pensioen. Ze snappen niet dat wij zo lang moeten doorwerken . Ze denken altijd dat het bij ons zoveel beter is, maar als we ze voor rekenen hoeveel belasting, verzekering, ziektekosten etc we betalen, staan ze met hun oren te klapperen. Maar goed, dat is weer een ander verhaal. Net zo goed als ze denken dat de stichting al onze onkosten, ticket, verblijf etc betalen. Als ik vertel dat iedereen alles uit eigen beurs betaald, weten ze niet wat ze horen. Laur, misschien toch eens bij het bestuur aankaarten? lol.
Goed, weer verder waar ik was. Rachel, met behulp van de jongens is bezig met de keukens. Eentje wordt weggebracht, en de ander wordt een dezer dagen opgehaald.
Jef en ik ruimen alle materiaal op zodat het weer netjes op de plaats ligt waar het hoort, zodat de volgende groep alles weet te vinden.
Iedereen komt bij Guus langs en denkt nog geld te moeten krijgen, voor eten, voor stenen enz, want ze beseffen dat de geldschieter weer gaat vertrekken.
Inmiddels is het 12 uur en heeft Katta, onze goede kok, de lunch klaar.
Guus eet lopend een boterham en dan is het echt tijd, want we moeten nog naar de bouwplaats en dan naar JRH.
We pakken alles in en na afscheid genomen te hebben en de laatste instructies voor de stenen ploeg zijn gegeven vertrekken we. De auto is ingeladen en dan komen we tot de ontdekking dat er nog een rol ijzerwerk voor de bouw is blijven liggen. Alles weer uit de auto en dan blijkt dat een triplex plaat, die nodig is voor JRH als info bord al beschadigd is. Weer gevloek natuurlijk door Guus en dat die Afrikanen nooit eens iets goed kunnen doen in een keer!! Maar hard praten mag niet, he Annemiek, want dan worden ze bang voor ons. ( hier zullen we het nog vaak over hebben)
Eindelijk onderweg ( denken we. Na een goede kilometer vraagt Guus aan Rachel of ze de klapper voor JRH bij zich heeft. Rachel heeft hem niet, want er moest nog iets ingeklapperd worden. Ze denkt mij de schuld te kunnen geven, omdat ik gezegd zou hebben dat ze hem bij zich moest houden. Hier klopt niets van, maar ik ga er maar niet tegen in.
Enfin. De auto wordt gedraaid en we gaan terug. We zien dat iedereen bij elkaar staat. Ze zullen wel "werkoverleg"hebben.
Hierna gaan we toch echt op weg naar de bouwplaats.
Het ziet er prima uit. Het vordert goed met de nieuwe stenen ( door de eigen machine gemaakt, Niek) en je ziet al goed wat het gaat worden. Guus heeft overleg met de uitvoerder, hoe nu verder. Uiteraard wordt ook hier de beurs weer flink lichter.
Met een goed gevoel gaan we naar JRH. We willen ook hier goed afscheid nemen.
Er is voor volgende week een afspraak gemaakt voor Magdeleine voor de tandarts. Het heeft me toch wat geduurd. Ik heb er verschillende keren voor moeten vragen. Ik heb Rachel, zowel als Grace gevraagd om het nog voor ons vertrek te regelen. Als ze zelf zoveel pijn hadden, zouden ze het dan ook zolang uitstellen? Ik wilde het graag voor ons vertrek regelen, omdat wij uiteraard de rekening moeten betalen. Maar, het zal wel goed komen.
Njyeri ( ik weet niet of ik het goed spel) de huismoeder, fluistert me toe, dat de kinderen ondergoed nodig hebben. Waarom vragen ze dit op het laatste moment?? We zijn 3 weken hier geweest!
Rachel zal ( hopelijk)naar een winkel gaan om nieuwe te kopen. Ook dit zijn weer onvoorziene uitgaven.
De derde huismoeder is niet meer geweest. Ze zou nu naar het ziekenhuis zijn. Dit functioneert natuurlijk niet. Komt ze komende week niet werken, dan zal er naar een andere huismoeder uitgekeken moeten worden, want het is te druk voor 2 huismoeders.
Met weemoed nemen we afscheid. De grotere kinderen, die beseffen dat we vertrekken, zijn verdrietig. Ze hebben tekeningen voor ons gemaakt en een briefje geschreven. Deze moet ik nog nakijken. Ik ben er nog niet aan toe gekomen. Mijn kleren en schoenen laat ik hier achter voor de grotere meisjes.
Iedereen zwaait ons uit en dan gaan we echt richting Nairobi.
Het is nog een warme dag. We vragen zeker 4 keer of we bij Rachel kunnen overnachten, maar dat is geen enkel probleem. Dus, gaan we niet op zoek naar een hotel.
Het is druk onderweg, en hoe dichter we bij Nairobi komen, hoe erger het wordt. In het centrum schiet het helemaal niet op. Op een gegeven moment stapt Guus uit en gaat naar een politie agent toe. Die regelt zogenaamd het verkeer. Er zijn stoplichten, maar hier houdt niemand zich aan. Rond 18 uur komen we bij het centrum waar een open Massai markt is. We willen nog wat spulletjes meenemen voor een bingo en Jef is op zoek naar een giraffe. Uiteindelijk durft hij er geen te kopen, bang om problemen te krijgen, aangezien zijn ervaringen in Schiphol. Wel koopt hij een kerststal voor familie. Ik koop wat spulletjes voor iedereen van de Hoeskamer. Alvast voor de kerst. Ook vind ik iets voor Leni en Marly, maar ik verklap lekker niet, wat ik heb gekocht!
Omdat we aan de late kant zijn, zijn al veel spullen weer opgeborgen door de verkopers.
In een winkel wordt nog wat bier, brood en nootje gekocht voor vanavond bij Rachel.
Hierna doen we een poging om naar het Sarova Stanley restaurant te gaan. Onze vaste plek voor de laatste avond. Het duurt een eeuwigheid voor we er zijn. Uiteindelijk, na wat omzwervingen, arriveren we dan toch op de plaats van bestemming.
Er is lopend buffet. Het smaakt heerlijk, maar omdat we vandaag niet vandaag niet veel gedaan hebben, hebben we niet veel honger. Nogmaals vragen we of het goed is dat we bij Rachel kunnen overnachten, en weer verzekert ze ons, dat dit prima is. Waarom ik dit zo uitdrukkelijk schrijf, zal zo meteen blijken. Ik hou de spanning er nog even in!!
Rond 21 uur willen we opstappen, maar Rachel zegt dat het nu veel te druk is, en we dan toch maar in de file staan, dus gaan we naar boven naar de bar en bestellen koffie.
Na een dik half uur rekenen we af en gaan richting het huis van Rachel. Hier aangekomen is het 22.30 uur en laden we alle koffers uit. Nu kom ik dan bij: en daar staan we dan met onze koffers, want wat blijkt..... Rachel kan haar huis niet in!!!!
Ze gaat naar de bewaker met de vraag of haar broer, die hier geslapen zou hebben, de sleutels heeft achtergelaten.
Na wat heen en weer gebel, met wie, is me niet helemaal duidelijk, komt Rachel met het verhaal dat haar broer de sleutel is verloren en een nieuwe slot heeft aangebracht. Waarom was dat niet bekend? Klopt dit verhaal? Gelukkig is Stanley er nog. Hij klimt over de poort van 2 meter om op de binnenplaats te kijken, maar we komen er niet in. Guus is woedend, want het is bedtijd voor mij en morgen loopt de wekker om 5 uur af.
Wat nu?? Dan maar naar een hotel. We gaan naar Season airport hotel dicht in de buurt. Gelukkig is er nog plaats. Inmiddels is het 23 uur. Er is disco en hopelijk kunnen we door het geluid heen slapen. We denken Rachel morgenvroeg niet meer te zien, want ze zegt dat ze naar haar moeder gaat. We proberen op een nette manier afscheid van elkaar te nemen, maar uiteraard lukt dat niet echt, na wat er allemaal is voorgevallen.
Stanley heeft moeite met ons en belooft morgen om 5.30 uur hier te zijn en ons naar het vliegveld te brengen.
We weten dat hij moeite heeft om in de ochtend op tijd te zijn, maar we wagen het er maar op.
Ik neem voor deze keer een slaappilletje om in elk geval een paar uur te kunnen slapen, ondanks de muziek. Guus en Jef gaan in de bar nog wat drinken.
Dan kom ik bij zaterdag.
Om 5 uur loopt de wekker af. Gelukkig hebben we nog een paar uur kunnen slapen. Stanley is mooi op tijd en wat schetst onze verbazing: Rachel is er ook bij.
Ze is bij Stanley gebleven. Ze kon ook eigenlijk niet naar haar moeder, want ze woont niet echt in de buurt.Hij zegt dat hij niet naar bed is gegaan, bang om te laat te komen.
Als we op tijd bij het vliegveld aankomen, moet er alweer de beurs worden getrokken. Zonder cement, uiteraard ook geen stenen. En Rachel heeft het geld blijkbaar niet.
Terecht dat Guus weer boos wordt en hij roept weer eens, dat hij nooit meer terug komt en dat ze dan het zelf maar moeten uitzoeken. Ik kan zijn fustratie goed begrijpen.
Gelukkig verloopt de vlucht goed. We kunnen wat slapen en landen mooi op tijd in Schiphol. Het is droog en zelfs een beetje zonnig.
Hopelijk blijft het nog even goed weer, zodat we rustig de herfst in gaan.
We gaan met de shuttle bus naar het hotel, waar de bus staat en zijn mooi op tijd weer in Banholt waar we van Jef afscheid nemen.
Eten thuis wat en gaan in bad om de stof van ons af te wassen.
Zondag. Na lekker geslapen te hebben, neem ik al wat post door, en zie wat allemaal in de praktijk is gebeurd, en dat is niet niks.
We zijn weer thuis en zitten weer helemaal in het gewone leven.
Ik kijk terug op 3 weken, waarin we veel hebben gedaan. We hadden een fantastische groep, die met hetzelfde doel zijn gekomen en we hebben ons niet door de tegenslagen laten tegen houden.
Tielke, Jef, Annemie, Peter en Guus, uiteraard, bedankt voor de geweldige tijd en inzet. We hebben ook veel plezier samen gehad. Tot ziens en denk er aan: niet te hard praten.
Aan onze volgers: bedankt voor het meeleven den de reacties.
Het ga jullie goed allemaal en tot bij een of andere gelegenheid.
Veel groeten. Maria.
-
20 September 2015 - 22:00
Ria:
Hoihoi,
Weer thuis en dan nog zo'n verslag schrijven. Nou Maria, wat een verhaal! Die vrijdag en die terugreis kunnen in het boek dat jullie toch echt moeten gaan uitgeven.
Groetjes en tot gauw,
Ria
-
21 September 2015 - 11:05
Leni Bosman:
Ik sluit me helemaal aan bij jou, Ria.
En toch maar steeds weer doorgaan. Soms tegen beter weten in!
Wat een avontuur! -
21 September 2015 - 20:58
Marly:
Hoi Maria,
Wat een gedoe weer allemaal zeg! Gelukkig hebben jullie alles toch nog weten op te lossen. Krijgen we met Kerst weer een fotoshow te zien van de reis? Fijn dat jullie weer goed zijn aangekomen in Nederland. En ik ben heel benieuwd wat je voor mij gekocht hebt!! Tot binnenkort een keer. Groetjes,
Marly -
21 September 2015 - 22:48
Peter En Annemie Korpershoek:
Hoi Maria en Guus,we zijn inmiddels in Mombasa na een mooie gamedrive te Merupark,We hebben Katah meegenomen naar Nairobi.Het waren mooie weken waar hard gewerkt werd maar het resultaat mag gezien worden,Wat is Jambo Resque Home een mooi project van de stichting.We gaan nu verder met Kolewa .Groetjes en tot de volgende bijeenkomst.Peter en Annemie.
Ps.Maria bedankt voor het mooie briefje op de deur -
22 September 2015 - 20:49
Marc Hundscheid:
Hallo reizigers,
Wij genieten van de verslagen die jullie sturen, ga zo door.
Wij kunnen misschien weer een bijdrage leveren voor jullie stichting en zullen nog contact opnemen met Guus.
groeten
Marc Hundscheid -
23 September 2015 - 21:09
Lieve:
Ik heb met veel plezier (en ook met een tikkeltje afgunst) al jullie verslagen gevolgd. Wat een avonturen hebben jullie weer achter de rug. Ik kan me de scènes die zich afgespeeld hebben, zeker de laatste dag, helemaal voor de geest halen. Guus, je bènt me toch een aantal keren boos geweest in die drie weken. Maar ik kan het helemaal begrijpen. Het loopt zó vaak anders als wat aanvankelijk is afgesproken .Maar ja, dat is Afrika.
Jullie hebben ontzettend veel werk verricht. Geweldig ! Hopelijk krijgen jullie thuis weer een beetje rust. Maar ja, als ik je laatste verslagje lees Maria, dan ligt er weer een berg te wachten van wat er allemaal moet gebeuren.
Geniet allemaal weer van het thuis zijn maar geniet vooral van alle fijne herinneringen die jullie er weer allemaal bij hebben. Dit moois kan niemand jullie ooit afnemen de rest van je leven.
Groetjes,
Lieve
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley