Verslag over hospice door Maria

Vandaag ben ik weer met Eunice op pad geweest.Het was een erg interessante morgen.Eerst op huisbezoek bij een dame van 61 jaar met longkanker.Ze woont zelf in Nairobi,maar verblijft nu bij haar zoon.Is zelf politie agente geweest.Een zoon is advocaat en de andere apotheker.Ze wonen in een appartementencomplex.Mevr. ligt in bed.Haar is verteld dat ze kanker heeft,maar ze zegt zelf dat ze longontsteking heeft.Ze is al 2 jaar ziek.Vocht achter de longen en hoesten,maar gelukkig geen pijn.De familie heeft besloten om haar in de waan te laten dat ze niet ernstig ziek is. Wel heeft ze chemotherapie gehad.Eunice,de verpleegkundige neemt ruim de tijd voor haar.Ze vraagt of ze geen zin heeft om naar de dagopvang te komen die elke woensdag in het Hospice is zodat ze ook andere mensen kan ontmoeten.Er worden wat medicijnen uit de tas getoverd en achtergelaten .Er wordt samen gebeden voor een spoedig herstel.Daarna gaan we naar een privekliniekje om een kapelaan van in de 70 op te zoeken.Ook hij heeft longkanker.Daarnaast suikerziekte en hoge bloeddruk en geeft nu bloed op. Hiervoor is hij opgenomen.Wat ik hier aantref:een zaal met 23 bedden.Er wordt net visite gelopen en ons wordt gevraagd om even te wachten.Eunice zegt dat ze van het Hospice komt en hier geen tijd voor heeft en loopt gewoon door!Dit is bij ons ondenkbaar.Ze bemoeit zich zelfs met het behandelplan en zegt dat ze niet tevreden is over het verloop.Er staan 6 jonge mannen in witte jassen rondom het bed.Het is er koud.De ramen en deuren staan open en de mannen liggen met hun jassen en mutsen aan in bed.Zelfs het personeel draagt jassen.De patiënten kunnen een straalkacheltje krijgen,maar hier moeten ze extra voor betalen.Dit zijn echt Afrikaanse toestanden .Ongelooflijk.Meneer heeft dorst,is uitgedroogd maar er is geen personeel om hem iets te drinken te geven.Ook blijkt dat hij, bij navraag, geen morfine krijgt, hetgeen hij thuis wel kreeg.Eunice uit haar ongenoegen naar de artsen en zegt dat ze wil dat meneer zo vlug mogelijk ontslagen wordt en dat ze thuis beter voor hem kunnen zorgen.Ik geloof mijn oren niet.We gaan naar buiten.Buiten de poort treffen we toevallig de echtgenote en dochter aan die wachten tot ze op bezoek mogen gaan.Er wordt even bijgepraat en dan gaan we weer.Dit waren de huisbezoeken voor vandaag.Vanmiddag komen er nog mensen naar de kliniek.Ik wordt naar huis gebracht en we vragen ze om te blijven lunchen .Ze laten het zich goed smaken.Het zijn echte zoetekauwen .Kaas vinden ze maar niets.Hierna nemen we afscheid .We beloven spullen te verzamelen.Tot zover mijn verslag.