Verslag over hospice door Maria

Hallo allemaal.Hier het beloofde verslag van het Hospice.In plaats van op het gastenboek,rechtstreeks het verslag. Bij ons is een Hospice een sterfhuis. Hier kun je het vergelijken met wat wij het werk van de wijkverpleegster noemen. De patiënten, voornamelijk kankerpatiënten,komen naar de kliniek voor controle, en als ze te ziek zijn, gaat de verpleegster op huisbezoek.Het Hospice is opgericht in 1995 door een verpleegkundige die vond dat terminale patiënten een menswaardig einde verdienen. Het begrip "huisarts" kennen ze hier niet. Ben je ziek, dan ga je naar de kliniek. Zijn de mensen uitbehandeld, worden ze doorverwezen naar het Hospice voor verdere begeleiding. Het werkgebied is 70!km groot!Ik mocht mee op huisbezoek. Eerst nog een arts oppikken die mee zou gaan omdat het de eerste keer was dat ze bij deze mevrouw op huisbezoek gingen. Voorheen kwam mevr samen met een vrijwilliger naar de kliniek, maar nu was ze te ziek. De arts was nog met een bevalling bezig, dus moesten we wachten. Ook dit was heel herkenbaar. We stelden ons aan elkaar voor. Hij was 25 jaar en basisarts. De rit duurde 1.5 uur! Zo kun je je wel voorstellen dat je maar 1 visite per dag kunt doen.Onderweg een leuk gesprek gehad. vergelijking en verschil besproken. Normaal gebruiken ze de tijd om bij te slapen.Het dagloon van een arts is ongeveer 20 euro! Terwijl het leven even duur is als bij ons. De arts en verpleegkundige praten tijdens de rit bij. Ze hebben de status van de patiënten bij zich.Onderweg wordt de districtvrijwilliger opgepikt om de weg te wijzen. Vrijwilligers worden opgeleid en krijgen uitleg over de verbandmaterialen en behandeling. Mevr woont samen met familie in een huisje met golfplatendak. Vanbinnen zijn de planken bekleed met karton! In plaats van het huis te renoveren is ervoor gekozen om de zoon te laten studeren. Helaas is het geld nu op, en kan hij niet meer naar school. Jammer.We komen binnen in een nette ruimte en horen gekerm van achter een gordijn. Mevrouw komt naar ons toe. We worden voorgesteld.2 jaar geleden is baarmoederkanker geconstateerd ,helaas is bloedonderzoek en ct.scan niet gebeurd, omdat hier geen geld voor is.De arts vertelt dat zelfs hij zich geen bloedonderzoek kan permitteren !De familie heeft niet begrepen wat er met moeder aan de hand was. Ze heeft epilepsie en de aanvallen worden heviger. Daarbij is ze incontinent zonder dat ze de oorzaak weten.De arts neemt zich ruim de tijd om uit te leggen wat er aan de hand is.Wat kanker inhoudt en wat er mogelijk is aan pijnbestrijding. Achteraf valt het nogal mee. Mevrouw heeft geen pijn. Het was vooral de onzekerheid omdat ze maar niet opknapte. Ondertussen werd eten gemaakt en worden we uitnodigd om mee te eten.Dit kunnen we niet weigeren. De lunch bestaat uit puree met groene kool, bonen en maïs met aardappelen. Best goed te eten. Voor de thee met melk en suiker bedank ik liever.Mijn lunch van brood met banaan laat ik achter samen met wat snoepjes. Al met al duurt het bezoek 2,5 uur. Mevrouw krijgt incontinentiemateriaal van ons en medicijnen. Als patiënten geld hebben betalen ze een eigen bijdrage. Kunnen ze dit niet betalen,dan krijgen ze het gratis. Wel wordt een overzicht achtergelaten wat het kost en hoeveel km de arts gereden heeft om ze zo bewust te maken wat het kost. Er wordt afgesproken dat mevrouw toch meer moet lopen, niet de hele dag in bed blijven. Goed eten om zo minder insulten te krijgen en op controle te komen in het Hospice-kliniekje. Hierna gaan we weer terug.Al met al lijkt het heel veel op het werk wat ik doe. Patiënten en hun familie begeleiden. Het grote verschil is dat wij alle middelen hebben, en hier is het echt behelpen. Verbanden, incontentiematerialen is nooit genoeg en voor de mensen onbetaalbaar. Het was voor mij een heel leerzame dag en ik zou graag nog vaker meegaan, maar onze tijd hier vliegt voorbij. Tot zover mijn verslag.