De laatste loodjes

Het moment van vertrek begint steeds dichterbij te komen. Morgen is onze laatste dag in Nyeri omdat we donderdagmorgen naar de Masai Mara vertrekken. Op de valreep nog even het ‘jaja-park’ in het kwadraat meepakken. Maar we zijn nog niet op weg naar huis, nog lange niet, nog lange niet (en dat even in gedachten zingen ;-))!

Vanmorgen was het goed duidelijk dat er nog maar twee volledige dagen zijn waarin we dingen kunnen doen. En er is nog genoeg te doen; de school Thuku bezoeken (opgeknapt in 2009), een motor maken op de poly-technische school, betegelen en voegen, enz. enz.. Kortom; letterlijk de puntjes op de i zetten en hopen dat we alles kunnen afronden. Eerst stond een ander belangrijk punt op het programma; een bezoek aan de ‘Main Prison’ en de ‘Woman Prison’ van Nyeri. Beide gevangenissen behoren tot de top drie van Kenia wat betreft gevangenen en het merendeel van de Main Prison zit levenslang. Het beloofde een gezellige morgen te worden!

Bij de poort van het complex aangekomen zagen we de eerste gevangenen al aan het werk in de tuin rond de toegangspoort. Eerst paspoortcontrole was vereist (al hadden Mia en ik dit vergeten en lag ons paspoort nog in het huisje). Onder het motto; indien er problemen zijn zouden ze ons achterlaten, werd ons toch toegang tot het terrein verleend. Het complex lijkt in de verste verte niet op wat te zien is in de Amerikaanse gevangenissen. De sfeer in zowel de Main Prison als de Woman Prison is relax en ontspannen te doen, zij het met de nodige discipline.

Na een rondleiding van de onderdirectrice van de Woman Prison (ik schat haar maximaal 24 jaar), terwijl Guus met Rose en Rachel een gesprek hadden met de directrice, moest er tempo gemaakt worden. Maria, Mia en Annet hadden echter nog eerst tassen en armbanden gekocht in het naaiatelier. Veel indrukken werden in ieder geval opgedaan; er liepen 13 kinderen rond waarvan de moeder gevangen zat. Zodra deze 4 jaar zijn worden ze ondergebracht in een weeshuis. Gevangenen, van levenslang veroordeeld tot in afwachting van het proces (al duurt dat soms 5 jaar), iedereen had haar bezigheden met uitzondering van een enkele die in afzondering gevangen zat.

Er moest tempo gemaakt worden omdat Rachel, Rose, Guus en ik een afspraak hadden met de directeur van de Main Prison. Vandaag gingen we een reportage opnemen die er voor moet zorgen dat men in Nederland ziet wat de gang van zaken is in de gevangenis en wat men kan doen om de situatie beter te maken. Na het openen van de nodige sloten op de poort konden we naar binnen en werden we geleid naar het kantoor van de directeur. Na korte tijd werden we vriendelijk te woord gestaan en werden de mogelijkheden besproken: we zouden onder begeleiding van een hoge functionaris rondgeleid worden over het terrein.

Het bleek dat we overal mochten filmen. Wat me echter ontzettend verbaasde was de sfeer binnen de muren. Het merendeel van de mannen waren veroordeeld tot levenslang en toch was de sfeer ontspannen en heerste een niet uitgesproken discipline. Het verschil met een gevangenis bij ons in Nederland kan bijna niet groter zijn!

Na 3 interviews (waaronder een corrupte politieagent en een vrachtwagenchauffeur die smokkelde), waren we klaar met de opnames en werd afgesloten met een flesje frisdrank. De directeur kwam nogmaals zijn dank betuigen die wij ook uitspraken tegen hem. De Main Prison in Nyeri is een toonbeeld van hoe de zaken kunnen lopen en dat er met een goed beleid veel mogelijk is! De mannen binnen de muren krijgen de kans om te leren (zelfs Duits wordt aangeboden) en zich vakbekwaam te maken met hout, stof of metaal. Het systeem werkt; er komen zelden oud-gedetineerden vast te zitten omdat ze weer een fout maakten.

De rest van de groep was in de tussentijd al terug in het huisje waar Jan en Frans bezig waren met de naaimachines en het betegelen van de badkamer van Rachel. Frans had gisteren hier bijna een hartaanval gekregen; Rachel had haar ondergoed niet opgeruimd waardoor Frans vrij uitzicht had op een kledingstukje van kant…. Ik herinner me iets uit de eerste week in de supermarkt waar Frans keihard door de zaak ‘Maria, wo zunt de kondome?’ riep, gevolgd door het antwoord van Maria: ‘Welke sjmaak wils se da?’. Had Frans toen een ingeving gehad?

Na de lunch werd de groep verdeeld; Rose, Rachel, Guus en Jan gingen naar een polytechnische school die om hulp gevraagd had, de dames gingen naar een vissenkwekerij en een koffieplantage en Frans en ik bleven rond het huis klussen. Helaas kregen de dames thee met melk voor geschoteld die niet heel lekker was en beleefde Jan een mooie dag omdat hij met ‘Gered Gereedschap’ voor de school veel kan betekenen. Tevreden schoof iedereen dan ook aan tafel voor het avondeten.

Het avondeten bestond uit een tonijn-komkommer-advocado cocktail (die ik na aandringen toch probeerde en opat), gevolgd door een Nederlandse pot van gehaktbal, aardappelen en boontjes (jaja zelfs die heb ik gehad ;-)). Toetje bestond uit ananas waarna het tijd werd om op te ruimen.

Rose, Rachel, Guus, Jan en Frans zijn ondertussen ‘inge pietsje’ met de bouwvakkers als afsluiting van onze 3 weken in Nyeri, de dames zijn weer aan het pokeren (daar blijft het op lijken) en ik heb nog een laatste kist uit elkaar gehaald, een computer ‘oan de geng’ gekregen (@ Laur, in het vervolg graag de Windows-software activeren ;-)) en dit verslag gemaakt.

5 days and counting, de tijd gaat nu wel erg snel! Voor diegene die nog altijd niet de foto’s gevonden hebben: http://www.mijnalbum.nl/Album=UMOAFT3V. Jambo!