Het aftellen begint (helaas)

Hallo allemaal. Nu eens een verhaaltje van mij en niet van Robbert.
Robbert houdt jullie prima op de hoogte met zijn mooie verhaaltjes. Jullie begrijpen dat we het goed naar onze zin hebben. We vormen een super team. Inmiddels hebben jullie ook al foto,s gezien. Hierop is duidelijk te zien dat onze hulp overal nodig is. De gehandicapten zitten in de modder en hebben ijskoude handen en voeten, dus warme kleren zijn zeker nodig. Zelf hebben we ook dikke kleren aan. Niet te geloven dat het in Nederland nu volop zomer is.

Alle hulp die we hier kunnen bieden komt tot stand dankzij jullie steun, financieel zowel als met alle spullen die we hebben kunnen versturen.
Alle projecten die we al bezocht hebben, hebben diepe indruk op ons gemaakt. Zowel op de school als op de bouwplaats wordt hard gewerkt. We helpen met voegen bij de wasgelegenheid of we nooit iets anders gedaan hebben. Ik heb de bakker van de school geleerd hoe hij zuurdesem brood kan bakken. Maandag ga ik hem nog een keer meehelpen en in ruil hiervoor gaat hij voor ons brood bakken op hun manier.

Guus heeft het erg druk. Hij vliegt van hot naar her. Gisteren is hij mee naar Nairobi gegaan om Tielke weg te brengen. Zoals jullie hebben kunnen lezen is ze een week bij ons komen logeren. Ze heeft veel kunnen doen en zal nu wel weer in Nederland terug zijn. Zoals de titel van vandaag zegt is helaas het aftellen al begonnen. Van een kant lijkt het of we pas hier zijn en van de andere kant lijkt het of we maanden hier zijn. We hebben nog veel op het programma staan en dit programma verandert van minuut tot minuut.

Het is leuk om te zien hoeveel mensen ons volgen. Aan deze mensen wil ik dan ook vragen om Annet morgen te feliciteren. Ze is jarig en dit gaan we vieren. Hierover zullen we jullie morgen wel berichten. Vandaag zijn wij dames met Frans naar school gegaan en hebben veel gedaan. Morgenvroeg gaan we terug. Over een week begint school weer en we hopen dat een waslokaal dan gebruikt kan worden.

‘s Middags was Guus terug uit Nairobi en is onze planning meteen aangepast. De helft van het gezelschap is naar het weeshuis Kieni West gegaan. Dat wil zeggen de tijdelijke locatie. Ze hebben hier kleren afgegeven. De auto was vol, dus Robbert, Jan en ik zijn thuis gebleven en hebben een klungelmiddag gehad. Jan is bezig geweest met een rolstoel. Deze moest nog aangepast worden voor een kind. Hij heeft zelfs nog achter de naaimachine gezeten. Robbert heeft me meegeholpen met groente snijden voor het eten. Het wordt nog eens wat!!!! Ik weet niet of hij hier zelf over geschreven heeft maar hij eet tegenwoordig zelfs groente en fruit!! Elke dag wordt gekookt als voor een heel weeshuis. Wat we over hebben geven we aan de mensen die hier op het terrein wonen. Een echtpaar met hun dochtertje die het huis en de tuin onderhouden. Ze zijn uiteraard heel blij met het eten. Vooral vlees zullen ze niet elke dag eten. Dit is toch te duur voor ze.
Ook houden we wat apart voor de twee hondjes die als taak hebben om het erf te bewaken. Na het eten komen ze al naar ons toe. Ze krijgen nu goed te eten waardoor ze al dikke buikjes krijgen.

Nu zit iedereen voor de open haard. Niet te geloven. Ook dit is Afrika. Het is inmiddels een gevleugelde uitdrukking geworden: “Dit is Afrika”.We hebben het heel gezellig samen en lachen wat af. Ook worden er veel moppen verteld. Meestal door Jan. Helaas kan ik ze niet onthouden.

Ook koken doen we samen. Meestal in groepjes. Iedereen heeft zijn specialiteit. Zelfs Robbert en Guus hebben samen gekookt (met Rachel). Alleen Jan heeft nog niet in de keuken gestaan. Hij is teveel door Annet verwend. Maar hij doet weer andere dingen. Hij heeft nog volop energie en is blij dat hij wat omhanden heeft. Hij was erg enthousiast over de werkplaatsen in de gevangenis. Dit was voor iedereen heel indrukwekkend. We hadden toch wel een andere indruk van een gevangenis. Hier was alles heel goed georganiseerd. We hebben op veel plaatsen mogen kijken. Er wordt hard gewerkt. Ze maken mooie meubels en hun eigen kleren. Hier is veel gereedschap van “Gered gereedschap” naar toe gegaan. Dit was vooral voor Jan leuk om te zien. Robbert mag nog eens terug gaan om een film te maken. Dit is toch wel heel speciaal.
Zoal ik al zei: Alles heeft heel veel indruk op ons gemaakt:
De nieuwbouw van het weeshuis gaat hard. Er wordt goed gewerkt.
Op de school wordt zowel door ons als door de plaatselijke werkploeg hard gewerkt.
We waren onder de indruk van de armoede waarin de gehandicapten moeten leven. Zeker nu het zo slecht weer is, is het een modderbad waar de kinderen gewoon op de grond zitten. Vaak zonder voldoende kleding of schoenen.

Ook zijn we samen met Tielke naar het ziekenhuis geweest om spullen te brengen. Hierover zal ze zelf wel geschreven hebben. We hebben een bezoekje gebracht op de kraamafdeling. Hier mag normaal geen bezoek komen. Tielke had veel kostbare spullen gekocht voor de couveuse afdeling. Er lagen kindjes onder de 2kg! Geboren na 28 weken zwangerschap. Soms moeten ze zelfs een maand hier blijven voor ze op gewicht zijn. Er waren een paar tweelingen bij. De moeder blijft samen met de kinderen in het ziekenhuis tot de kindjes naar huis mogen. In de tussentijd krijgen ze les in voeding en hygiëne. Heel belangrijk.

Ik sluit mijn verhaal af. Frans is de ober van vanavond en hij heeft net een glaasje heerlijk gekoelde witte wijn voor me neergezet. We laten het ons goed gaan. Niek zou zeggen:”het is wel vakantie”.

Aan iedereen de groeten en tot een volgende keer. Morgen zal Robbert het stokje wel weer over nemen.