Safari Time (part deux)

Het blijft jammer, er gebeuren hier ontzettend veel dingen en ik wil ze allemaal vermelden maar dat gaat simpelweg niet. Iedere keer als ik de update heb geplaatst, bedenk ik me nog dat ene leuke moment. Als ik het allemaal van een afstandje bekijk zie ik mensen echt groeien, genieten en vooral plezier hebben. En ach kom, laten we ook een beetje werken. Alhoewel, in een weekend is het tijd voor ontspanning. Gisteren hebben we al een bezoek gebracht aan Solio Ranch, vandaag stond Sweetwaters op het programma!

Zoals altijd begon de dag met een ontbijtje. Guus had via Rose geregeld dat we een gospelkerkdienst gingen bijwonen. Waarschijnlijk heeft iedereen dan wel al een beeld in zijn of haar hoofd; iemand die hard staat te preken met veel amen en natuurlijk ook de muziek. Om 9.30u zou de kerkdienst beginnen, om 9.30u waren wij allemaal in de kerk. Omdat we maar een uurtje zouden blijven (gezien de planning voor het middaguitstapje) was de opdracht om achteraan te gaan zitten.

Dat vrouwen niet altijd luisteren bleek maar weer (voordat ik een stortvloed aan reacties krijg; het is goed bedoeld hoor ;-))! Maria en Mia gingen mooi in het midden zitten waardoor het lastig zou zijn om op te stappen. De beste man van de preek was al bezig met daarin de verwachte amen’s en werd uitversterkt met luidsprekers op standje oorlog. Helaas bleef de preek voortduren (o.a. over hoe hij door de politie was aangehouden en het er met sorry, sorry, sorry, sorry, sorry en nog eens sorry, sorry, sorry, enz., enz. vanaf kwam) en Tielke besloot wijselijk op te stappen om te kijken of er niet iets beters te vinden was.

Na enkele minuten kwam Tielke terug met de boodschap dat in de naastgelegen (christelijke) kerk een veel mooiere mis aan de gang was. Tijd om (gelukkig) op te stappen! Toen we het terrein opliepen van de kerk werd iedereen gefouilleerd. Ik heb ergens gehoord dat laatst een aanslag gepleegd was; hoe of waar weet ik niet maar het past wel goed bij de situatie. Terwijl iedereen aan de ingang ging staan (in totaal waren er een man of 500 in de kerk), bleven Guus en ik buiten staan. Tijdens de preek verstonden we maar 1 woord: baridi. Baridi betekend koud en is bekend vanwege het koude bier dat wij altijd bestellen. Zo zie je maar; bier zorgt voor leermomenten!

Toch heeft een preek ook zo zijn goede momenten; Guus en ik hebben democratisch met de groep besloten, zonder de anderen te vragen, om de laatste vrijdag met z’n tweeën naar Solio Ranch terug te gaan. Dan kunnen we rustig foto’s maken en filmen in alle stilte en rust! Heerlijk, ik kijk er nu al naar uit! Echter, toen de muziek begon zijn we bij de anderen gaan staan aan de ingang van de kerk. Ik heb veel muziek gehoord, dit was echter een van de beste akoestische dingen ooit! Een koor begeleid met enkele simpele instrumenten, toen we na afloop wegliepen was iedereen enigszins sprakeloos ervan.

Lang tijd om er bij stil te staan hadden we echter niet, het werd tijd om ons klaar te maken voor Sweetwaters! Na ons snel om te hebben gekleed stapten we (helaas) bij John in de auto en begonnen aan de reis van ongeveer 70 km, goed voor een dik uur rijden. Met name de laatste 10 kilometer voor het ingang van het park waren slecht; in Nederland zou men het nog niet eens een mountainbikeroute noemen. Knal er dan maar eens over heen met een kilometer of 40 in het uur; de darmflora werd op zijn plaats gerammeld (volgens sommige althans).

Het park bleek echter zeer de moeite waard. De entree is helaas prijzig (70 US dollar) maar je krijgt er veel voor terug. De wegen zijn goed begaanbaar en Jan en Annet zijn op hun eerste echte Afrika-reis getrakteerd op een leeuw, een luipaard, olifanten, waterbuffels en veel ander moois. Met name de leeuw was bijzonder, bovenop de rots zoals in ‘The Lion King’ en op maximaal 5 meter afstand. In totaal zullen er zo’n 50 foto’s van gemaakt zijn door ons. Beat that!
Dat Jan af en toe moeite heeft met regels bleek bij het gorillaverblijf. Sweetwaters heeft enkele afgezette gebieden om diersoorten te beschermen, de gorilla’s horen hier ook bij. Terwijl iedereen (behalve Jan) bovenin een uitkijk post stond, stond Jan beneden bij een groep andere toeristen. Om het spannend te maken: ‘’op een gegeven moment zag Jan eten naar de apen vliegen. Direct werd hij getriggerd om hetzelfde te doen, de apen zijn immers zielig achter het hekwerk (volgens zijn eigen mening).’’ Het bleek dat de begeleider in de uitkijkpost nootjes naar beneden had gegooid. Voor Jan de reden om ook koekjes door het hekwerk te gooien.

Toen de rest van de groep weer beneden kwam was er veel ophef, dit bleek allemaal om Jan te gaan. Na enige tijd praten met de bewaking konden we Jan meekrijgen, hijzelf verstond immers weinig Engels en vond dat hij niets fout had gedaan. Achteraf gezien hadden we geluk gehad, het park had alle recht om consequenties te stellen. Dat Jantje toch, hij had zijn les wel geleerd ;-)!

De oplettende lezer zal misschien zijn opgevallen dat we vandaag wel al ontbeten hebben maar nog niet geluncht. Daarvoor had Guus een speciaal idee; een lodge in ‘the middel of nowhere’ met fantastisch lekker eten (mag ook wel als je hoort dat een overnachting meer dan 300 US dollar per nacht per persoon kost). Na een heerlijke warme maaltijd met lopend buffet was het tijd om weer in de auto te stappen en meer dieren te spotten.

Rond 17.00u werd het tijd om te vertrekken om voor het donker thuis te zijn. Met uitzicht op Mount Kenya die al de hele dag gehuld was in wolken werd de terugreis ingezet. Helaas wilde de chauffeur deze keer niet met 40kmh maar met 60 kmh eroverheen rijden. Respect voor Mia en Gerda die met mij op de achterbank zaten, ze klaagden niet!

Tijdens de terugreis begonnen de wolken rondom de top van Mount Kenya op te lossen en na 5 minuten was de complete ‘summit’ (top) van de berg te bewonderen. Jan en Annet hebben echt geluk, de keren dat de top wolkenvrij is, is zeer minimaal. Gedurende de hele terugreis was de top te bewonderen totdat deze geheel in het donker van de nacht gehuld was toen we bij het huis aankwamen. Een mooi einde van een mooie dag!

Voor het avondeten werd nog flink uit gepakt; er kwam Nederlands bezoek,Job, die sinds november in Nyeri woont en een fabriek in de buurt bezit. Hij produceert maismeel van hoge kwaliteit en probeert de fabriek opnieuw op te starten. Compleet met toetje (bananen aangemaakt met Whiskey en ijs met slagroom) werd de dag gezellig afgesloten.

Morgen is het gedaan met de pret en gaan we weer terug aan het werk. Dan zal ik proberen een update te geven van alle projecten en ik hoop in de middag naar het internet-cafe te kunnen gaan. Voor nu rest mij niets meer dan Madelẻne een fijne verjaardag te wensen en vanuit Nyeri, Kenia zeg ik jambo!